"เกษตรกรอิเล็กทรอนิกส์ กับ เว็บไซต์เลื่อนลอยแต่ไม่ไร้จุดหมาย"

 กลางเดือนตุลาคม 2542 ผมตัดสินใจกลับสู่ภูมิลำเนาคือที่อำเภอศีขรภูมิ จังหวัดสุรินทร์หลังจากใช้ชีวิต
อยู่ในเมืองหลวงได้ 12 ปี พอดิบพอดี
   เหตุผลสำคัญประการแรกคือ เงื่อนไขทางเศรษฐกิจที่ทำให้ผมไม่
สามารถดำรงตนอยู่ในสภาพของมนุษย์ไร้เงินเดือน

   จะอาศัยการรับงาน freelance ไปวันๆ  มันไม่แน่ไม่นอนแม่ผมเคยบอกว่า "ถ้าไม่มีเงิน ซื้อข้าวกิน
ให้กลับบ้าน"
วันนี้ถึงเวลาแล้วที่ผมต้องกลับบ้าน

   ใช่ว่าผมจะไม่เคยมี ในยุคที่เศรษฐกิจฟองสบู่ฟูเฟื่อง ผมเป็นมนุษย์เงินเดือน มีเงิน มีงาน มีโทรศัพท์มือถือ 
มีเพจเจอร์ มีเพื่อนฝูงมากมาย

ปี 2539 ผมและเพื่อนๆ อหังการถึงขนาดร่วมทุนกันเปิดกิจการห้างหุ้นส่วน "แฟลช คอมพิวเตอร์" ประกอบ
คอมพิวเตอร์ขายกันเลยทีเดียวสุดท้ายไปไม่รอดเราเลิกกิจการแต่ ไม่เจ็บตัวมากนัก

   ผมอาจจะได้กำไรมากกว่าใครเพื่อน นั่นคือ ความรู้ด้าน Hardware และ Software ผมจำเป็นต้องรู้
เพื่อแก้ปัญหาให้ลูกค้า แต่ได้ในระดับหนึ่งเท่านั้น

   อุปกรณ์ต่างๆ ที่เหลือจากการร่วมทุน อาทิ เครื่อง Scanner, Printer ผมขออนุญาตเพื่อนๆ เอามาใช้ก่อน
ก็เลยได้อาศัยเอามาทำมาสร้างเว็บไซต์นี้

ประการถัดมาคือ ผมไม่ต้องการอยู่ในท่ามกลางสภาวะแวดล้อมที่เต็มไปด้วยมลพิษ และความหวาดระแวง 
นานาที่มนุษย์พึงมีในสังคมเมือง

    และประการสุดท้ายคือการที่ผมได้เรียนรู้ ได้สัมผัสกับอินเทอร์เน็ต และได้ทดลองหาแนวทางต่างๆ ที่จะ
ถ่ายทอดความรู้และแนวคิดต่างๆ ที่ผมพอจะมีอยู่บ้างตอนนี้ผมค้นพบ แนวทางนั้นแล้ว

ด้วยเหตุผลดังกล่าว ผมจึงตัดสินใจกลับบ้านเราดีกว่า

อินเทอร์เน็ต ทำให้ผมมีโลกส่วนตัวอีกโลกหนึ่งที่เรารู้จักกันในชื่อ Cyber Space มันมีความแปลก
ความมหัศจรรย์และอีกหลากหลายเท่าที่เราจะแสวงหามัน บางวันผมใช้ ICQ ติดต่อสื่อสารกับกับเพื่อนๆ
ที่เชียงราย, ประจวบฯ, กรุงเทพ หรือแม้แต่ต่างประเทศพร้อมๆ กัน ในขณะที่ผมทำงานไปด้วย

   ยามเช้าผมมีเวลาเดินดูต้นไม้ ใบหญ้าให้น้ำพรวนดินตามสมควร...เสร็จสรรพกลับเข้ามานั่ง ทำงานต่อ 
เย็นๆ ออกไปวิ่งรอบสระน้ำขนาดใหญ่ ระยะทางรอบสระ ๑.๖ กม.ที่ถัดจากบ้านผม ไป ๑ กม. เท่านั้น
ได้พูดคุยสนทนากับเพื่อนฝูงเก่าๆ เรียกบรรยากาศเก่าๆ กลับคืนมาบ้าง

จะว่าไปแล้ว ในอำเภอศีขรภูมิคงมีไม่กี่คนที่ใช้อินเทอร์เน็ตอยู่ที่นี่ ผมเรียกมันว่า "อินเทอร์เน็ตระทึกขวัญ"
ในขณะที่ใช้งานไปต้องลุ้นไปด้วย เพราะไม่รู้ว่ามันจะหลุดเมื่อไร

    อินเทอร์เน็ต กำลังขยายตัวสู่ทั่วทุกภูมิภาค บางวันผมนั่งรถไฟประมาณ ๓๔ กม. เข้าไปในตัวเมืองสุรินทร์
เพื่อเข้าไปทำธุระและถือโอกาสเข้าไปใช้บริการในร้านอินเทอร์เน็ตซึ่งที่สุรินทร์นี้ราคาค่าบริการตกชั่วโมงละ
๑๕-๒๐ บาท ก็มีอยู่หลายร้านด้วยกัน และทุกร้าน ลูกค้าเต็มเกือบตลอดและส่วนใหญ่จะเป็นจะเป็นนักเรียน
นักศึกษา ที่เห็นเล่นกันมากๆ คือการ Chat

ในด้านของการใช้เพื่อการศึกษานั้นน้อยมาก เพราะเรายังไม่ได้ส่งเสริมกันอย่างจริงๆ จังๆ ถ้าหากเรา
 มีการส่งเสริมและพัฒนาการใช้อินเทอร์เน็ตเพื่อการศึกอย่างเป็นรูปธรรมให้มากขึ้น ผมเชื่อว่า เราจะได้
ความ คิดสร้างสรรค์และพลังจากเด็กๆ
เหล่านี้เป็นจำนวนมาก และนี่ก็ เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ผมกลับมาอยู่บ้าน
เพื่อสร้างฝันของผม

ด้วยจิตคารวะ

 



คำ "ติ-ชม" ของท่านมีค่ามหาศาลต่อการพัฒนาเว็บไซต์ครั

created by.
กระดานดำออนไลน์
775/11 Sukhapibarn 4 Rd. Tambol.Ra-ngang
Sikhoraphum District, Surin Province.Thailand 32110

email: kradandum@kradandum.i-p.com
ธันวาคม ๒๕๔๒