|
||
กลางเดือนตุลาคม
2542
ผมตัดสินใจกลับสู่ภูมิลำเนาคือที่อำเภอศีขรภูมิ
จังหวัดสุรินทร์หลังจากใช้ชีวิต อยู่ในเมืองหลวงได้ 12 ปี พอดิบพอดี เหตุผลสำคัญประการแรกคือ เงื่อนไขทางเศรษฐกิจที่ทำให้ผมไม่ สามารถดำรงตนอยู่ในสภาพของมนุษย์ไร้เงินเดือน จะอาศัยการรับงาน freelance ไปวันๆ มันไม่แน่ไม่นอนแม่ผมเคยบอกว่า "ถ้าไม่มีเงิน ซื้อข้าวกิน ให้กลับบ้าน" วันนี้ถึงเวลาแล้วที่ผมต้องกลับบ้าน ใช่ว่าผมจะไม่เคยมี
ในยุคที่เศรษฐกิจฟองสบู่ฟูเฟื่อง
ผมเป็นมนุษย์เงินเดือน มีเงิน
มีงาน
มีโทรศัพท์มือถือ
ปี 2539 ผมและเพื่อนๆ
อหังการถึงขนาดร่วมทุนกันเปิดกิจการห้างหุ้นส่วน
"แฟลช คอมพิวเตอร์"
ประกอบ
ผมอาจจะได้กำไรมากกว่าใครเพื่อน
นั่นคือ ความรู้ด้าน Hardware และ Software
ผมจำเป็นต้องรู้ อุปกรณ์ต่างๆ
ที่เหลือจากการร่วมทุน อาทิ
เครื่อง Scanner, Printer ผมขออนุญาตเพื่อนๆ
เอามาใช้ก่อน
ประการถัดมาคือ
ผมไม่ต้องการอยู่ในท่ามกลางสภาวะแวดล้อมที่เต็มไปด้วยมลพิษ
และความหวาดระแวง
และประการสุดท้ายคือการที่ผมได้เรียนรู้
ได้สัมผัสกับอินเทอร์เน็ต
และได้ทดลองหาแนวทางต่างๆ
ที่จะ ด้วยเหตุผลดังกล่าว ผมจึงตัดสินใจกลับบ้านเราดีกว่า
อินเทอร์เน็ต
ทำให้ผมมีโลกส่วนตัวอีกโลกหนึ่งที่เรารู้จักกันในชื่อ
Cyber Space มันมีความแปลก
ยามเช้าผมมีเวลาเดินดูต้นไม้
ใบหญ้าให้น้ำพรวนดินตามสมควร...เสร็จสรรพกลับเข้ามานั่ง
ทำงานต่อ
จะว่าไปแล้ว
ในอำเภอศีขรภูมิคงมีไม่กี่คนที่ใช้อินเทอร์เน็ตอยู่ที่นี่
ผมเรียกมันว่า "อินเทอร์เน็ตระทึกขวัญ"
อินเทอร์เน็ต
กำลังขยายตัวสู่ทั่วทุกภูมิภาค
บางวันผมนั่งรถไฟประมาณ ๓๔ กม.
เข้าไปในตัวเมืองสุรินทร์
ในด้านของการใช้เพื่อการศึกษานั้นน้อยมาก
เพราะเรายังไม่ได้ส่งเสริมกันอย่างจริงๆ
จังๆ ถ้าหากเรา ด้วยจิตคารวะ
|
||
|
||
|